بهترین مسیر... (اصول تربیت2)
اگر خاطرتون باشه در شماره قبل پیرامون هدف تربیت نکاتی رو مطرح کردم.
اجازه بدید امروز نکته ای اصولی پیرامون تاثیر پذیری فرزندان مطرح کنم...
یکی از نکاتی که امروزه در گفتگو با
والدین بسیار به گوش می رسه ، سخت بودن تربیت فرزند هست. شاید شماهم این
مسئله رو شنیده باشید یا خودتون هم به اون معتقد باشید. اکثر پدر و مادرها
از سخت شدن کار تربیت فرزند گلایه می کنند. صرف نظر از ریشه یابی این مسئله
باید اشاره کنم به این نکته که هر کاری که سخت تر باشه باید براش بیشتر
وقت گذاشت. اما تعجب و سوال اینجاست که با اینکه همه از سختی تربیت می
نالند ولی برای این کار اونجوری که باید وقت نمی گذارند ؟
چرا؟
به نظرم دو نکته مهم در این مسئله نهفته یعنی ریشه این پارادوکس (تضاد) در دو جاست
مطلب اول اینکه پدر و مادرها ، برای اقدامات خودشون اثری رو مترتب نمی دونند. یعنی با خودشون فکر می کنن که «حالا من برم و مطالعه کنم و وقت بذارم . فائده اش چیه؟ اصلا فائده داره یا نه؟» بعد با یک پیش بینی ساده که این آموزش ها و مطالعه ها ثمره ای نداره ، از زیر کار در می رن.
مطلب موقعی اسفناک تر میشه که این دیالوگ با یک استدلال مغالطه ای هم همراه می کنن و اون اینکه « مگر پدر و مادر های ما یا قدیمی تر ها اهل مطالعه و آموزش بودند که بچه هاشون این قدر مودب هستند و به بزرگترهاشون احترام می گذارند و این همه دردسرها رو هم ندارند!!!؟؟؟»
این مشکل ریشه در بینش و فهم پدر و مادر ها از تربیت و کار تربیتی و هدف تربیتی فرزندان داره . پدر و مادری که ندونن ثمره تربیت باید چی باشه و از تربیت فرزند چیزی جز مودب بودن و بی سر و صدا بودن توقع نداشته باشند، اینها هرگز سختی آموزش و مطالعه رو تحمل نخواهند کرد.
اما مطلب دوم در مورد این مسئله ، از یک جهل همگانی پدید می آد.
جهلی که در جان همه ما رسوخ کرده و نسبت به واقعیت غافل شدیم.
واقعیت اینه که بچه های ما همانطور که ما هستیم ، می شن! نه اونطور که ما می خواهیم!
اکثر پدر و مادر ها از این مسئله غافل اند و خیال می کنند که مثلا اگر بچه در مدرسه یادبگیره دروغ بده ، راستگو میشه و دیگه در منزل نسبت به این مسئله اقدام خاصی نمی کنند بلکه گاهی برعکس خودشون هم دروغ می گن.
بچه ها بیشتر از یادگیری از طریق اطلاعات ، از طریق رفتارها یاد می گیرند. مخصوصا از کسانی که جایگاه الگویی هم دارند.
ما از این نکته به شدت غافل هستیم و تاثیر پذیری کودک از این طریق رو فراموش می کنیم.
پدر و مادری که این مسئله رو جدی بگیرند هر طور که شده سختی مطالعه و آموزش رو تحمل می کنند تا بتونن نقش و وظیفه خودشون رو درست انجام بدند. (مطلب اینجا زیاده ولی طولش نمی دم)
نکته پایانی اینکه :
بچه ها از چند طریق تربیت می شوند
1. تربیت وراثتی و ژنتیکی!
2. تربیت محیطی (خانواده - مدرسه- رسانه- اجتماع)
3. تربیت ارادی
هر کدوم از این حیطه ها راه و روش خاصی برای تربیت دارند که باید مطالعه کنید . حرف اینجاست که پدر و مادرها اگر می خواهند تربیت کودک رو تعیقب کنند باید مراقب همه زوایای تربیتی باشند. فرزند خودشون رو وارسی کنند و از جهت های مختلف ، رفتار های او رو ارزیابی کنند . باید دید کدوم رفتار ریشه های ارثی داره ؟ کدوم ریشه در محیط خانوادگی داره ؟ و کدوم ...؟
اگر بتونید میزان و کیفیت اثر گذاری هر کدام از اینها رو پیدا کنید و آنجا که مربوط به خانواده میشه به مدرسه واگذار نکنید و آنجا که از مدرسه انتظار میره پیگیری کنید، میتونم بگم بخش بزرگی از مسیر تربیت رو پیمودید.
به امید روزی که پدر و مادرها مهم ترین رکن اثر گذار در تربیت فرزند باشند و در نقشه راه تربیتی فرزندشان، هوشیارانه عمل کنند.
در نوشته های بعدی به جزئیات بیشتری می پردازم.